بسیج مرودشت

 بسم الله الرحمن الرحیم

جوان ثروتمندی نزد عارفی رفت و از او اندرزی برای زندگی نیک خواست.

 عارف او را به کنار پنجره برد و پرسید: چه می بینی؟

 گفت: آدم هایی که می آیند و می روند و گدای کوری که در خیابان صدقه می گیرد.

 بعد آینه بزرگی به او نشان داد و باز پرسید: در آینه نگاه کن و بعد بگو چه می بینی؟

 گفت: خودم را می بینم!

 عارف گفت: دیگر دیگران را نمی بینی، در حالیکه آینه و پنجره هر دو از یک ماده اولیه ساخته شده اند. اما در آینه لایه نازکی از نقره در پشت شیشه قرار گرفته و در آن چیزی جز شخص خودت را نمی بینی. این دو شی شیشه ای را با هم مقایسه کن، وقتی شیشه فقیر باشد، دیگران را می بیند و به آنها احساس محبت می کند. اما وقتی از جیوه (یعنی ثروت) پوشیده می شود، تنها خودش را می بیند. تنها وقتی ارزش داری که شجاع باشی و آن پوشش جیوه ای را از جلو چشم هایت برداری، تا بار دیگر بتوانی دیگران را ببینی و دوستشان بداری.